​

Η εκφύλιση της ωχράς, που σχετίζεται με την ηλικία, έχει 2 τύπους:

Την ξηρή μορφή, που εξελίσσεται πολύ αργά, και την υγρή μορφή, που εξελίσσεται ταχύτατα, οδηγώντας σε απότομη ελάττωση της κεντρικής όρασης. Η διάγνωση και των δύο τύπων απαιτεί βυθοσκόπηση, κατά την οποία, μετά από ενστάλαξη σταγόνων που μεγαλώνουν τις κόρες των ματιών, εκτιμάται η κατάσταση της ωχράς κηλίδας. Συχνά, για την πιο αποτελεσματική διάγνωση και παρακολούθηση της πάθησης, είναι δυνατό να χρειαστούν και πρόσθετες εξετάσεις, όπως φωτογράφιση του βυθού, φλουοροαγγειογραφία ή OCT.

Ναι. Για να αξιοποιηθεί στο μέγιστο η περιφερειακή όραση, που έχει μείνει ανεπηρέαστη από την πάθηση, ο ασθενής πρέπει να μάθει να εστιάζει δίπλα και όχι πάνω στα αντικείμενα που θέλει να δει. Επίσης, σημαντική βοήθεια μπορούν να προσφέρουν τα βοηθήματα χαμηλής όρασης που περιλαμβάνουν ειδικούς μεγεθυντικούς φακούς, τηλεσκοπικά γυαλιά ή άλλες πιο πολύπλοκες ηλεκτρονικές συσκευές. Με τα βοηθήματα αυτά, είναι δυνατόν ο ασθενής να διατηρήσει καθημερινές δραστηριότητες, όπως το διάβασμα.

Άλλες απλές συμβουλές, που μπορεί να βοηθήσουν άτομα με εκφύλιση της ωχράς, είναι οι παρακάτω:

Γράφετε κάνοντας μεγαλύτερα γράμματα στο χαρτί ή χρησιμοποιώντας μεγαλύτερη γραμματοσειρά στον υπολογιστή.

Φανταστείτε ότι το μάτι είναι μια κάμερα και το φιλμ είναι ο αμφιβληστροειδής. Η κεντρική περιοχή του αμφιβληστροειδούς ονομάζεται ωχρά κηλίδα και, όταν η λειτουργία της διαταραχθεί, εργασίες που απαιτούν υψηλή ευκρίνεια, όπως η ανάγνωση, η αναγνώριση προσώπων ή η παρακολούθηση τηλεόρασης, γίνονται πολύ δύσκολες ή αδύνατες.

Σε μερικούς ανθρώπους, συνήθως μετά την ηλικία των 50 ετών, μπορεί να αναπτυχθεί μια μεμβράνη σαν ζελατίνη, η οποία επικάθεται πάνω στην ωχρά και ονομάζεται ιδιοπαθής επιαμφιβληστροειδική μεμβράνη. Αν και αρχικά δεν προκαλεί συμπτώματα, με την πάροδο του χρόνου η μεμβράνη αυτή σταδιακά συρρικνώνεται και επηρεάζει τη μικροσκοπική αρχιτεκτονική της επιφάνειας της ωχράς. Έτσι η όραση βαθμιαία επιδεινώνεται, ενώ ταυτόχρονα τα αντικείμενα εμφανίζονται παραμορφωμένα και οι ευθείες γραμμές παρουσιάζονται τεθλασμένες. Μεμβράνες μπορούν επίσης να αναπτυχθούν και σε μάτια που παρουσιάζουν ρωγμές του αμφιβληστροειδούς ή σε μάτια που έχουν προσβληθεί από αγγειακές παθήσεις, ενδοφθάλμιες φλεγμονές ή τραύματα. Η διάγνωση γίνεται κυρίως με βυθοσκόπηση από εξειδικευμένους οφθαλμιάτρους. Τελευταία έχει αναπτυχθεί ειδική τεχνολογία, η εξέταση OCT (οπτική τομογραφία συνοχής), η οποία με ακρίβεια καταγράφει τις αλλοιώσεις που επιφέρει η μεμβράνη στην υποκείμενη ωχρά κηλίδα.

Η θεραπεία της επιαμφιβληστροειδικής μεμβράνης είναι χειρουργική. Ενδείξεις για χειρουργική αντιμετώπιση της μεμβράνης αποτελούν οι παρακάτω περιπτώσεις:

Η χειρουργική επέμβαση ονομάζεται υαλοειδεκτομή (βιτρεκτομή). Περιλαμβάνει αρχικά την αφαίρεση του υαλοειδούς (του ζελέ που γεμίζει το πίσω τμήμα του ματιού) και στη συνέχεια αφαίρεση της επιαμφιβληστροειδικής μεμβράνης.

Σε λίγες περιπτώσεις, η εγχείρηση συμπληρώνεται με ένθεση αερίου και χρήση Laser, εάν διαπιστωθεί παρουσία ρωγμής του αμφιβληστροειδή κατά την εγχείρηση. Η ένθεση αερίου γίνεται για πρόληψη της αποκόλλησης του αμφιβληστροειδή.